Μπράβο, Γιώργο!!!!
Δασκάλα Εικαστικών: Παγουλάτου Σωτηρία
Το Δ΄1 του 39ου Δημ. Σχ. Περιστερίου σας καλωσορίζει στη σελίδα του!!!
Τρίτη 26 Μαΐου 2020
Τετάρτη 20 Μαΐου 2020
Σάββατο 16 Μαΐου 2020
Πέμπτη 14 Μαΐου 2020
Δράση «Βρες μια ιστορία…»
- Επιλέγω όσες από τις εικόνες της βραβευμένης εικονογράφου Κέλλυς Ματαθία-Κόβο θέλω (μπορώ να τις επιλέξω και όλες )
- τις βάζω στη σειρά που θέλω
- δημιουργώ τη δική μου πρωτότυπη ιστορία
Χρήσιμες συμβουλές
- αφήνω τη φαντασία μου ελεύθερη
- κάνω ένα προσχέδιο της ιστορίας μου
- γράφω την ιστορία μου, τη διαβάζω και αν χρειάζεται την ξαναγράφω
Τρίτη 12 Μαΐου 2020
Κυριακή 10 Μαΐου 2020
Χρόνια Πολλά μανούλα!!!!
Η δική μου ευχή
Να είναι καλά όλες οι μανούλες και οι μπαμπάδες του κόσμου και όλα τα παιδιά
της γης να χαίρονται τα χάδια και την αγκαλιά τους, τη φροντίδα και την αγάπη
τους...
Πέμπτη 7 Μαΐου 2020
Εργασίες Εικαστικών - "Ένα ξεχωριστό ανθοδοχείο"
Η Μικτή Τεχνική (Mixed Media) είναι πραγματικά η απελευθέρωση της δημιουργίας. Έτσι έχουμε την δυνατότητα να γνωρίσουμε νέα υλικά, να τα συνδυάσουμε αλλά και να πειραματιστούμε δημιουργώντας νέες εικόνες.
Οδηγίες
Αρχικά, επιλέξτε ένα ανοιχτόχρωμο χαρτί, στο οποίο θα σχεδιάσετε την μορφή ενός ανθοδοχείου. Στην συνέχεια, κόψτε το και διακοσμήστε το με υλικά της επιλογής σας. Επιλέξτε ένα χαρτί διαφορετικού χρώματος και κολλήστε το ανθοδοχείο στο κέντρο του. Χρησιμοποιώντας λαδοπαστέλ ζωγραφίστε τα λουλούδια της φαντασίας σας.
Οδηγίες
Αρχικά, επιλέξτε ένα ανοιχτόχρωμο χαρτί, στο οποίο θα σχεδιάσετε την μορφή ενός ανθοδοχείου. Στην συνέχεια, κόψτε το και διακοσμήστε το με υλικά της επιλογής σας. Επιλέξτε ένα χαρτί διαφορετικού χρώματος και κολλήστε το ανθοδοχείο στο κέντρο του. Χρησιμοποιώντας λαδοπαστέλ ζωγραφίστε τα λουλούδια της φαντασίας σας.
 |
| Εργασία του μαθητή Γιώργου Γ. |
Μπράβο Γιώργο!!!!
Δασκάλα Εικαστικών: Παγουλάτου Σωτηρία
Κυριακή 3 Μαΐου 2020
Γιορτάζουν οι μανούλες - Ιδέες για δωράκια
Την Κυριακή 10/ 5
γιορτάζουν οι μανούλες μας, γι’ αυτό ας φτιάξουμε κάτι με τα
χεράκια μας να τους χαρίσουμε!!!! Εδώ μπορούμε να πάρουμε κάποιες ιδέες.
χεράκια μας να τους χαρίσουμε!!!! Εδώ μπορούμε να πάρουμε κάποιες ιδέες.
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ
 |
| ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ |
Γιορτάζουν οι μανούλες
Η 2η Κυριακή του Μάη είναι αφιερωμένη στην Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας. Η Αμερικανίδα κοινωνική ακτιβίστρια Άννα Μαρία Τζάρβις (1864-1948) ήταν αυτή που είχε πρώτη την ιδέα να καθιερωθεί μια ιδιαίτερη ημέρα προς τιμή της μητέρας.
Οι προσπάθειές της ευοδώθηκαν τελικά στις 9 Μάιου του 1914, όταν ο τότε Αμερικανός πρόεδρος υπέγραψε προκήρυξη, σύμφωνα με την οποία η Ημέρα της Μητέρας καθιερωνόταν ως εθνική εορτή τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου.
Προσωπογραφία της μητέρας μου - Μάνος Χατζιδάκις
«Η μητέρα μου είναι γλυκιά και τρυφερή και μ' αγαπάει. Θα 'θελε να 'χε σταματήσει ο χρόνος εκείνη τη στιγμή που μ' έχει αντίκρυ της και με κοιτάζει. Γνωρίζω εκείνη τη στιγμή καλά, μα δεν μπορώ ούτε μπορεί να τηνε σταματήσει. Κι έτσι θα μείνει πάντα στη μνήμη μας, ευγενική και τρυφερή να καρτεράει μια δυο στιγμές που πέρασαν, μια δυο στιγμές που έζησα μοναδικά για εκείνη».
 |
| ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ |
Η Μητέρα μου – Νίκος Καζαντζάκης
(Απόσπασμα από Αναφορά στον Γκρέκο )
Οι ώρες που περνούσα με τη μητέρα μου ήταν γεμάτες μυστήριο – καθόμασταν ο ένας αντίκρα στον άλλο, εκείνη σε καρέκλα πλάι στο παράθυρο, εγώ στο σκαμνάκι μου, κι ένιωθα, μέσα στη σιωπή, το στήθος μου να γεμίζει και να χορταίνει, σαν να 'ταν ο αγέρας ανάμεσά μας γάλα και βύζαινα.
Από πάνω μας ήταν η γαζία, κι όταν ήταν ανθισμένη, η αυλή μοσκομύριζε.
Αγαπούσα που τα ευωδάτα κίτρινα λουλούδια της, τα ‘βαζε η μητέρα μου στις κασέλες και τα εσώρουχά μας, τα σεντόνια μας, όλη μου η παιδική ηλικία μύριζε γαζία.
Μιλούσαμε, πολλές ήσυχες κουβέντες, πότε η μητέρα μου δηγόταν για τον πατέρα της, για το χωριό που γεννήθηκε, και πότε εγώ της στορούσα τους βίους των αγίων που είχα διαβάσει, και ξόμπλιαζα τη ζωή τους με τη φαντασία μου, δε μ’ έφταναν τα μαρτύριά τους, έβαζα κι από δικού μου, ωσότου έπαιρναν τη μητέρα μου τα κλάματα, τη λυπόμουνα, κάθιζα στα γόνατά της, της χάιδευα τα μαλλιά και την παρηγορούσα:
– Μπήκαν στον Παράδεισο, μητέρα, μη στεναχωριέσαι, σεργιανίζουν κάτω από ανθισμένα δέντρα, κουβεντιάζουν με τους αγγέλους και ξέχασαν τα βάσανά τους. Και κάθε Κυριακή βάζουν χρυσά ρούχα, κόκκινα κασκέτα με φούντες και πάνε να κάμουν βίζιτα στο Θεό.
Κι η μητέρα σφούγγιζε τα δάκρυά της, με κοίταζε σα να μου έλεγε:
«Αλήθεια λες;» και χαμογελούσε.
«Αλήθεια λες;» και χαμογελούσε.
Και το καναρίνι, μέσα από το κλουβί του, μας άκουγε, σήκωνε το λαιμό και κελαηδούσε μεθυσμένο, ευχαριστημένο, σαν να ‘χε αφήσει μια στιγμή τους αγίους κι ήρθε στη γης να καλοκαρδίσει τους ανθρώπους.
Η μητέρα μου, η γαζία, το καναρίνι, έχουν σμίξει αχώριστα, αθάνατα μέσα στο μυαλό μου· δεν μπορώ πια να μυρίσω γαζία, ν’ ακούσω καναρίνι, χωρίς ν’ ανέβει από το μνήμα της -από το σπλάχνο μου- η μητέρα μου και να σμίξει με τη μυρωδιά τούτη και το κελάδημα του καναρινιού.
Ποτέ δεν είχα δει τη μητέρα μου να γελάει· χαμογελούσε μόνο, και τα βαθουλά μαύρα μάτια της κοίταζαν τους ανθρώπους γεμάτα υπομονή και καλοσύνη. Πηγαινοέρχονταν σαν πνέμα αγαθό μέσα στο σπίτι, κι όλα τα πρόφταινε ανέκοπα κι αθόρυβα, σαν να ‘χαν τα χέρια της μιαν καλοπροαίρετη μαγική δύναμη, που κυβερνούσε με καλοσύνη την καθημερινήν ανάγκη.
Μπορεί και να ‘ναι η νεράιδα, συλλογιζόμουν κοιτάζοντάς την σιωπηλά, η νεράιδα που λεν τα παραμύθια, και κινούσε το παιδικό μυαλό μου η φαντασία να δουλεύει: μια νύχτα ο πατέρας μου, περνώντας από τον ποταμό, την είδε να χορεύει στο φεγγάρι, χίμηξε, της άρπαξε το κεφαλομάντηλο, κι από τότε την έφερε στο σπίτι και ψάχνει να βρει το κεφαλομάντηλο, να το ρίξει στα μαλλιά της, να γίνει πάλι νεράιδα και να φύγει.
Την κοίταζα να πηγαινοέρχεται, ν’ ανοίγει τα ντουλάπια και τις κασέλες, να ξεσκεπάζει τα πιθάρια, να σκύβει κάτω από το κρεβάτι, κι έτρεμα μην τύχει και βρει το μαγικό κεφαλομάντηλο της και γίνει άφαντη. Η τρομάρα αυτή βάσταξε χρόνια και λάβωσε βαθιά τη νιογέννητη ψυχή μου κι ακόμα και σήμερα αποκρατάει μέσα μου πιο ανομολόγητη η τρομάρα ετούτη: παρακολουθώ κάθε αγαπημένο πρόσωπο, κάθε αγαπημένη ιδέα, με αγωνία, γιατί ξέρω πως ζητάει το κεφαλομάντηλό της να φύγει.
– Νίκος Καζαντζάκης, Αναφορά στον Γκρέκο, 1961
Η μητέρα μου, η γαζία και το καναρίνι
 |
| ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ |
Γιάννης Ρίτσος [ Μητέρα..]
…Είχαμε τον κήπο στην άκρη της θάλασσας.
Απ’ τα παράθυρα γλιστρούσε ο ουρανός
κι η μητέρα καθισμένη
στο χαμηλό σκαμνί
κεντούσε τους αγρούς της άνοιξης
με τα ανοιχτά κατώφλια των άσπρων σπιτιών
με τα όνειρα των πελαργών στην αχυρένια στέγη
γραμμένη στη λευκή διαφάνεια…
Η μητέρα μού κρατούσε τα χέρια.
Μα εγώ
πίσω απ’ τον τρυφερό της ώμο
πίσω απ’ τα μαλλιά της τα χλωμά
στρωτά μ’ ένα άρωμα υπομονής και ευγένειας
κοιτούσα σοβαρός τη θάλασσα…
Μας πήραν το θαλασσινό τραγούδι
Μας δέσαν τα θαλασσινά μας πόδια.
Παιδάκια σιωπηλά κι απορημένα
με τ’ αλατισμένα ματόκλαδα
με τα μεγάλα μάτια τα γαλάζια
περνάμε φοβισμένα στις μεγάλες πολιτείες
κάτω απ’ τα νοσοκομεία που μυρίζουν ύπνο κι ιδρώτα
κάτω απ’ τα σπίτια με τους κόκκινους γλόμπους
κάτω απ’ τα μέγαρα
που καπνίζουν αίμα νύχτα κι αρπαγή.
Μητέρα, μητέρα
πού αρνηθήκαμε την τρυφερή σοφία των δακρύων σου
πού ‘ναι το μακρόθυμο χέρι σου
με την έκφραση της καρτερίας
πού ‘ναι το χέρι σου
ν’ ακούσουμε την αυγή και τη θάλασσα
να ζεστάνουμε τη μοναξιά;
Παρασκευή 1 Μαΐου 2020
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-
ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΜΕ ΤΑ ΣΗΜΑΤΑ 1 ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΜΕ ΤΑ ΣΗΜΑΤΑ 2 ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΠΑΖΛ ...
